Debbie Voerman schildert portretten. Haar werk is ruw, rauw, zonder opsmuk, fanatiek, gedreven, spontaan, krachtig, spattend, druipend, ongepolijst, groot (zelfs in het klein) uitvergroot, geposeerd, grote vlakken, harde kleuren, contrastrijk, niet opgepoetst, kijkt je aan en blijft je achtervolgen.

Ze claimt beeld uit de digitale media, de individualistische en soms oppervlakkige selfiecultuur waar alles draait om buitenkant, schoonheid, waardering en erkenning, de zelf-kant of achterkant van het sociale domein en fixeert dit trefzeker op doek. Zonder daarbij een waardeoordeel te vellen of een ongemakkelijk statement te roepen – dat doet het beeld voor haar.